۱۰ دلیل برای این که مسابقات شتر سواری ناقض حقوق حیوانات بوده و نبایست برگزار شود:
۱- بی توجهی به حقوق حیوانات
صاحبان شترها اغلب حیوانات زخمی و خسته را شلاق زده و مورد ضرب و شتم قرار می دهند. بیش از ۶۰ شتر در روز مسابقه، بالاتر از حد سرعت توان، مجبور به حمل صاحبانشان هستند.
در نگاه ساده، سوارکاران این حیوانات، آنها را با لوله های پلاستیکی، طناب، زنجیر و شلاق زدن به حرکت در می آوردند.
۲- بی توجهی به حقوق بشر
با توجه به وزن بالاى شترسواران، صاحبان شترها به اين فكر افتاده‌اند كه از سواران سبك يعنى كودكان استفاده كنند. مقام اول مسابقات ملی شتر سواری سال ۹۷ در ورزنه اصفهان، یک کودک کم سن و سال است و چندین کودک دیگر نیز به‌عنوان سوارکار در این مسابقات حضورداشته‌اند.
در کشوری همچون قطر که مسابقات شتر سواری بسیار موردتوجه عموم است، كودكان كشورهاى ديگر كه وزن كمى دارند (كودكانى از كشورهاى سودان، پاكستان و بنگلادش) به این کشور آورده شده‌اند تا به‌عنوان شترسوار به رقابت بپردازند كه اين مسئله خيلى زود حساسيت سازمان فعال دفاع از حقوق كودكان و يونيسف را موجب شد و درنهایت اعلام شد كه استفاده از كودكان در مسابقات شتر سوارى ممنوع است و درنتیجه صدها كودكى كه به‌عنوان شترسوار تعلیم‌دیده بودند به كشورهاى خود فرستاده شدند.
۳- اجبار به طی مسافت‌های چندین کیلومتری مسابقه
شترها مجبور به طی مسافت‌های کیلومتری مسابقه در گرمای سوزان و پر از سروصدا هستند و از آب و سایه محروم‌اند. در طول سال بعضی از شترها چندین و چندین بار در مسابقات مختلف شرکت داده می‌شوند و متحمل زجر و عذاب شدیدی هستند.
شترها مجبورند صاحبانشان را برای کسب مقام قهرمانی تا مسافت ۵ کیلومتری با خود با سرعت بالایی حمل کنند و به خط پایان مسابقه برسند. اگر آنها مقاومت کنند یا ناتوان شوند، مورد ضرب و شتم شدیدی قرار می‌گیرند.
علاوه بر اینکه شلاق‌ها همیشه به سر و بدن این حیوانات زده می‌شود، با استناد به گفته شاهدان عینی حتی در هنگام مسابقه از شوک برقی نیز استفاده می‌کنند تا شترها سریع‌تر بدوند و زمانی که این حیوانات مقاومت می‌کنند آزار صاحبانشان تشدید می‌گردد.
۴- ضرب و شتم و آزار فیزیکی
آزاردهنده‌ترین زخم‌های این حیوانات، ایجادشده توسط یک طناب وصل شده به اطراف بینی آنان است.
یکی دیگر از شاهدان عینی مشاهده کرده که شترها در صورتی مجبور به دوندگی می‌شوند که متحمل درد شوند. ابزارهایی که باعث تحریک به دوندگی آنان می‌شود بسیارند، ولی از رایج‌ترین آنها می‌توان به طنابی اشاره کرد که به بینی شترها بسته‌شده و به‌عنوان افسار هدایت در مسابقات برای دوندگی بهتر استفاده می‌گردد. سوارکاران با کشیدن طناب وصل شده به بینی شتر باعث ایجاد درد شدیدی در حیوان می‌گردند و از این راه آنان را مجبور به اطاعت امر خود می‌کنند.
از ابزار رایج دیگر می‌توان به میله فلزی نوک‌تیزی اشاره کرد که با اصابت آن به بدن شترها، آنها را مجبور به دوندگی فرای توانشان می‌کند. حتی اگر آن حیوانات، زخم‌هایی که توسط شلاق‌ها ایجادشده و بیماری‌هایی از بدرفتاری داشته باشند، بایست به راه خود ادامه داده و به انتهای مسابقه برسند. بسیاری از شترها در پایان مسابقه آسیب‌های جدی دیده و خونی می‌شوند.
۵- در مسابقات شتر سواری به چشم پول به شترها نگاه می‌شود!
بی‌اعتنایی مقامات و مسئولان ملی و محلی برای جلوگیری از سوءاستفاده از حیوانات آشکار است. بدیهی است که تعداد شترهای رسیده به منطقه، بیشتر از تعدادی است که به مسابقات راه پیدا می‌کنند. بسیاری از شترها به خاطر بیماری قرنطینه می‌شوند و یکسری هم تنبل تشخیص داده‌شده و به مسابقه راه پیدا نمی‌کنند.
به نفرات اول تا ششم در این رقابت‌ها جوایز نقدی از ۱ تا ۳ میلیونی اهدا می‌شود.
پشت پرده این تجارت خونین بومی و محلی در مسافت‌های کیلومتری است که شترها سوار بر ماشین باری توسط سوارکارانشان طی می‌کنند. در مسابقات کشوری افرادی همراه شترهایشان از سیستان و بلوچستان تا اصفهان می‌آیند، یعنی مسافتی حدود ۱۵۷۹ کیلومتر (حدود ۱۸ ساعت راه) باید شترها بدون آب و غذا و خواب و آرامشی با سختی‌های جاده خود را وفق داده و اگر شانسی داشته باشند و رد صلاحیت نشوند، بدون استراحت وارد میدان عذاب مسابقه شوند. و درنهایت باید همین راه آمده را برای برگشت دوباره طی کنند. یعنی حدود ۳روز متوالی زجر و عذاب.
۶- هیچ نظارت اخلاقی برای رعایت حقوق حیوانات وجود ندارد.
هیچ شماره و سامانه‌ای برای گزارش حیوان آزاری در این مسابقات به مقامات ملی و محلی وجود ندارد.
شتری زجر بکشند یا نه، شتری آسیب ببیند یا نه فرقی نمی‌کند؛ مسابقات شتر سواری برگزار می‌شود. آنها می‌خواهند بگویند که منطقه ما تنها یک کویر نیست و حرف‌های بسیاری برای گفتن دارد، حتی به قیمت حیوان آزاری.
۷- عدم وجود قانون حمایت از حیوانات
وجود خلأ قانونی باعث ترویج این نوع مسابقات در ایران شده است. با استناد به ماده ۳ اعلامیه جهانی حقوق حیوانات مصوب ۱۵ اکتبر ۱۹۷۸ که متن نهایی آن در سال ۱۹۹۰ توسط یونسکو منتشرشده است؛ هیچ حیوانی نباید در معرض برخورد نامناسب یا اعمال بی‌رحمانه قرار گیرد. همچنین با استناد به ماده ۱۰ آن، از دوران طفولیت باید آموزش‌وپرورش عمومی به‌منظور راهنمایی انسان جهت توجه، درک و احترام به حیوانات وجود داشته باشد. مسابقات شتر سواری ناقض مصوبات اعلامیه جهانی حقوق حیوانات است.
۸- آسیب‌های اجتماعی و تجربه ذهنیت منفی برای گردشگران
از ناهنجاری‌های اجتماعی می‌توان به وندالیسم اشاره کرد که باعث به بار آوردن بی‌فرهنگی در جامعه می‌شود. محققان علوم اجتماعی معتقدند؛ وندالیسم باعث تأثیر مخرب بر روحیه و میزان نشاط و شادی در چهره‌ی مردم می‌شود و تأثیر بسیار مخربی بر گردشگری خواهد داشت. مثال‌هایی از این نوع آسیب اجتماعی عبارت‌اند از: خط‌خطی کردن بدنه و پنچر کردن لاستیک‌های اتومبیل، بیرون کشیدن گل‌های پارک، آزار دادن حیوانات و جانوران. مسابقات شتر سواری قطعاً برای جوانان می‌تواند زمینه‌ساز اولیه برای بزهکاری‌های آینده باشد.
۹- مسابقات شتر سواری حیوان آزاری است، نه ورزش یا سرگرمی
آیا این‌یک ورزش است؟ ورزشی که با زجر و عذاب و ریختن خون حیوانات بی‌گناه همراه باشد جرم است! با استناد به اعتقاد یکسری از انسان‌های ناآگاه، شکار یک ورزش است ولی به‌صورت وحشیانه با مرگ حیوانات همراه است.
آزار و اذیت یک حیوان نیز به خاطر سرگرمی یک عده، ورزش نیست بلکه حیوان آزاری است. استفاده ابزاری از یک حیوان چه در قوانین شرعی و چه در قوانین بین‌الملل یک عمل وحشیانه و غیرانسانی به‌حساب می‌آید.
۱۰- ناآگاهی از ترویج بیماری حیوان آزاری
حدود ۱۴ هزار نفر برای دیدن مسابقات شتر سواری گرد هم می‌آیند. برگزارکنندگان این مسابقات غیراخلاقی؛ فدراسیون ورزش روستایی و بازی‌های بومی و محلی تحت نظارت اداره ورزش و جوانان کل کشور و با مشارکت سازمان میراث فرهنگی، صنایع‌دستی است. اداره ورزش و جوانان هیچ سنخیتی با ورزش‌های غیراخلاقی ندارد. صدور مجوز اجرای مسابقات ملی شتر سواری همانند این است که بگوییم؛ اداره ورزش و جوانان مسابقات ملی خروس بازی و همچنین شترمرغ سواری را هم به‌عنوان یک ورزش بومی و محلی بایست حمایت و گسترش دهد. (مستندات موجود در بسیاری از مناطق کشور نشان‌دهنده این است که پرورش‌دهندگان شترمرغ، اجازه سواری به این حیوانات را به ازای پرداخت هزینه می‌دهند.)
بی‌اعتنایی به تأثیر برگزاری چنین مسابقاتی در سطح ملی، باعث بروز آسیب‌های غیرقابل‌جبران اجتماعی خواهد شد.
سفارش‌های مخصوص پیامبر اکرم حضرت محمد (ص) راجب سوارکاری
- نهى از سوارى خواستن بيش از توان حيوان: «بيش از قدرت و طاقت حيوان، از او سوارى نگيرید و نخواهید.»
- نهى از ناموزون و كج سوار شدن بر حيوان: «به‌طور ناموزون و نامناسب درحالی‌که پاهايتان را روی‌هم انداخته‌اید، بر حيوان ها سوار نشويد، و پشت آنها را محفل و مجلس گفتمان خود نسازيد؛ يعنى درحالی‌که ایستاده‌اند، همچنان بر پشت آنها سوار نشويد؛ و مشغول سخن گفتن؛ بلكه پايين بياييد و باهم صحبت كنيد!»
- دستور به بردن حيوان از راه‌های هموار و آسان: «هر وقتی‌که يكى از شما بر حيوانى سوار شد، آن را از راه‌های هموار و آسان ببرد؛ و آن را به راه‌های دشوار و سخت نكشاند.»
- تشويق و بشارت به كسى كه هنگام گذر از گردنه از حيوان پياده شود: «كسى كه در گردنه (سربالايى) از مركب خود پياده شود و پشت سر آن راه برود، همچون كسى است كه بنده‌ای را در راه خدا آزاد كرده باشد.»
- نهى از دشنام به شتر؛ به خاطر صلح: «به شتران، فحش ندهيد؛ چون مانع از خونريزى و كشته شدن بشر می‌شوند؛ و آشتی‌دهنده و مُصلح می‌باشند!»
- نهى از زدن بر صورت حيوان و سوزاندن و داغ نهادن بر اعضايش: «ازجمله حقوق حيوان بر صاحبش، اين است كه بر صورتش نزند؛ چون اين حيوان نيز تسبيح و حمد خداى را می‌گوید.»
پیامبر اسلام حمایت از حقوق حيوانات را سفارش می‌کند و عمل می‌نماید؛ به همين دليل خداوند نیز در وصفش می‌فرماید: تو را رحمتى براى جميع جوامع فرستادم. (حتى جوامع حيوانى)
نتیجه گیری
سخنی است از رهبر آزادی‌بخش هند، آقای ماهاتما گاندی که می‌گوید: میزان مدنیت یک جامعه را با معیار رفتار با حیوانات می‌توان سنجید. ده سال پیش به مسابقات شتر سواری خیلی بیشتر از حالا به‌عنوان یک ارزش و ورزش نگاه می‌کردند، ولی امروز تنها بزهکاران جامعه، آن‌هم با ترس از سرزنش مردم، دست به این ناهنجاری می‌زنند. خرسندیم که بگوییم به‌زودی مسابقات شتر سواری نیز همانند مسابقات حیوانی دیگر به تاریخ خواهند پیوست.
